Sandalyeden yavaşça kalktı. Artık ayaklarının üşümediğini fark edince şaşırdı. İlk geldiğinde bedeni kendi boyutunun koşullarından yeni çıkmış olduğu için üşümüştü belli ki. Ama şimdi adeta bulunduğu yerin bir parçası gibi uyum sağlamaktaydı.
Tepeler, ormanlar, gri siyah kayalar, karın altındaki kar, onun da altında yine kar. Ve her şey karın altında kalmış olsa da, ne kadar da tanıdıktı. İşte şu büyük Meşe Ağacı, yüzyıllardır oradaydı. Gövdesinin üzerinde boyunun yetiştiği yere kadar boylu boyunca uzun bir kesik olmalıydı. Ağaca doğru yürüdü, emin adımlarla. Tahmin ettiği gibi, kesiği bulması hiç de zor olmadı. Aşağıya doğru derinleşen, kenarları pürüzsüz kesiği parmaklarıyla okşadı. Ağaç da, onu tanıdığını belli etmek için hafifçe kımıldanarak karşılık verdi. ‘Buraya daha önce geldim mi?’ dedi içinden. Zihni ve hisleri sürekli birbirinin önüne geçmeye çalışıyordu... ‘Peki ağacın üzerindeki kesiği nasıl hatırladım?’
Tepeler, ormanlar, gri siyah kayalar, karın altındaki kar, onun da altında yine kar. Ve her şey karın altında kalmış olsa da, ne kadar da tanıdıktı. İşte şu büyük Meşe Ağacı, yüzyıllardır oradaydı. Gövdesinin üzerinde boyunun yetiştiği yere kadar boylu boyunca uzun bir kesik olmalıydı. Ağaca doğru yürüdü, emin adımlarla. Tahmin ettiği gibi, kesiği bulması hiç de zor olmadı. Aşağıya doğru derinleşen, kenarları pürüzsüz kesiği parmaklarıyla okşadı. Ağaç da, onu tanıdığını belli etmek için hafifçe kımıldanarak karşılık verdi. ‘Buraya daha önce geldim mi?’ dedi içinden. Zihni ve hisleri sürekli birbirinin önüne geçmeye çalışıyordu... ‘Peki ağacın üzerindeki kesiği nasıl hatırladım?’
Zihni çözüm bulmak için, çılgınca her şeyi tekrar sıraya koymaya başladı…. …Hatırladığı son şey Ceylin’in yanında oturduğuydu. Şimdi de aynı sandalyeyle birlikte bu karla kaplı dünyadaydı. Belki de hiç kimsenin yaşamadığı bu yerde, hem de parmaklarının ucunda yüzyıldır bildiği bir kesikle.
Neredeydi? Daha da önemlisi hangi zamandaydı? Ceylin’in yanında otururken, olmasını bekledikleri şey, her neyse, o mu olmuştu?
Dizlerinin üzerine çöktü. Karı avucunun arasına alıp sıktı … Aniden arkasında bir hareket oldu. Karın üzerinde usulca ona yaklaşan şeyin, nasıl olup da, fark ettirmeden bu kadar yaklaşabildiğine inanamadı. Ensesinin dibinde sıcak, kuvvetli nefesi hissettiğinde, bu defa, bildiği bir zamanda ve yerde uyanmayı diledi.
Gözleri sımsıkı kapalıyken, arkasındaki varlık, tam önüne kadar gelmiş kımıldamadan durmuştu. Neyle karşı karşıya olduğuyla yüzleşmenin kaçınılmaz olduğunu düşünerek, açtı gözlerini.
Önünde Kaplan’a benzeyen, ama en az onun üç katı büyüklüğünde bembeyaz bir hayvan duruyordu. Sarı kedi gözleri Alin’ninkiler kadar şaşkındı. Hiç tüyü yoktu, onun yerine ağaç kabuğuna benzeyen pütürlü kalın bir derisi vardı ve bacaklarında sarıya yakın çizgiler göze çarpıyordu.
Dev hayvan, heybetine inat, ayaklarının üzerinde ileri geri tedirgince kımıldadı. Cüssesinden beklenmeyecek ürkeklikle, yavaşça bir adım daha yaklaştı Alin’e. Boynunu uzatıp gözlerini hiç ayırmadan kokladı. O kadar büyüktü ki, Alin o yaklaştığında farkında olmadan biraz geri çekilmişti. Gözleri aynı hizadaydı şimdi. Alin, kendisini bile şaşkınlığa düşüren, kaynağını kestiremediği bir hareketle, avucunu usulca hayvanın iki gözünün arasına koyuverdi.
Yorumlar
Kalan Karakter: