Alin’in burnunu, aniden salona yayılmaya başlayan nefis çiçek kokuları doldurdu. O da gözlerini kapatıp kendisini şifanın içine bıraktı. Renkler ve müzik etrafını sardı.
‘Dalları ve yaprakları pembe bir ağacın altında duruyordu şimdi. Ağaç göz alabildiğince açık bir alanda tek başına durmaktaydı. Etrafta en küçük bir ses yoktu. ‘Burada hiç gece olmuyor!’ diye geçirdi içinden. Sahiden de hiçbir varlığın geceyi görmüş olduğuna dair en ufak bir belirti göremedi. “Gündüz Gezegeni!” derken, usulca gülümsedi. Sonra gözleri ayaklarına takıldı. Çıplak parmaklarının arasına giren küçük sarı bitkiler ayaklarını gıdıkladı. Bildiği bir toprak değildi bu! Yerde daha önce hiç görmediği yumuşacık süngerimsi bir bitki vardı. Dokusunu hissedebilmek için, yeniden parmaklarını oynattı. Çocukça sevindi. Derin bir nefes aldı. Mis gibiydi hava. Tıpkı dünyadaki gibi...
İçinde bir yerlerde, karnının derinliklerinde bir yaşam hissetti. İstekli ve coşkulu. Gelmeye hazır, yapıp edeceklerinden, seçimlerinden emin bir can. Oysa kadın, yeni bir yaşamı kabul etmek için hiç de hazır değildi. Fakat, bunu onu kırmadan nasıl söyleyebilirdi.
Bir süre düşündü kadın, zihnini yokladı, bilinciyle birleşen başka bir bilinç vardı içinde, bu ona tarifsiz güçlendirdi. Aniden, hissettiği her şeyi bütün açıklığıyla söylemesi gerektiğine karar verdi. Bu küçük ama akıllı ruhu, sadece hazır olmadığını söyleyerek ikna etmesi güçtü, o da işe yarar bir yol denemeye karar verdi. Başka bir zamanda, daha uygun koşullarda yeniden buluşma sözü verdi. Gerçek olan da buydu.
Bir süre, kısacık bir an… Küçük ruha; düşünmek ve karar vermek, özgür iradeye saygı duymak için kısacık bir an. Sonra, elini karnına götürdü. Bilincine eşlik eden küçük bilinçle şimdilik vedalaştıklarını hissetti.’
Yorumlar
Kalan Karakter: